Sunday, May 24, 2009

Through the Mosnoon


Η Sandy αλλοπαρμένη άκουσε τους χτύπους της πόρτας που την έφεραν και πάλι στην πραγματικότητα. Ταξίδευε στις σκέψεις της, που είχαν όμως μορφή τυφώνα. Μέσα της επικρατούσε η καταιγίδα που άφηνε υγρά και κρύα όσα άγγιζε στο πέρασμά της. Ερήμωνε τα παλιά της στέκια και πάγωνε τα απομεινάρια από τα οποία αρπαζόταν η Sandy για να θυμάται και να νοσταλγεί τα όσα είχαν περάσει. Είχε καιρό να νιώσει ευτυχισμένη και ήξερε πως για αυτό δεν έφταιγε ούτε η αναμαλλιασμένη της καρδιά, ούτε ο ατίθασος χαρακτήρας της.

Είχε περάσει αρκετό καιρό μόνη της, ελεύθερη και ανεξάρτητη. Αλλά αυτό που ζητούσε ήταν η γλυκιά εξάρτηση του έρωτα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ήθελε μονάχα να αγαπηθεί, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Ονειρευόταν έναν άντρα που θα την έπαιρνε από το χέρι και θα της έδινε την ψυχή του. Περίμενε εκείνον που θα υπηρετούσε πιστά και θα τον φρόντιζε με λατρεία, με αστείρευτη αγάπη. Αναζητούσε κάποιον να θαυμάσει και να θαυμαστεί. Ένα υποκατάστατο της οικογενειακής αγκαλιάς, μια καλή πρόθεση, ένα χαμόγελο το πρωί μαζί με το πρωινό της. Ήθελε κάποιον να χαζεύει μέχρι να αποκοιμηθεί και να τον βρίσκει να την χαζεύει εκείνος όταν θα ξυπνούσε. Ήθελε αυτόν τον έρωτα που τόσο έντονα είχε βιώσει. Ακόμη και αν ερχόταν και πάλι μαζί με μια τραγική απογοήτευση. Ήθελε μια γνώριμη μυρωδιά, ένα δέρμα απαλό να αγγίζει το δικό της κάτω από τα σκεπάσματα, ένα χέρι να περνά τα δάχτυλα αργά μέσα από τα μαλλιά της, μια φωνή να της σιγοτραγουδά, ένα κορμί να την ζεσταίνει, μια παρέα να την περιμένει. Μια αγάπη, έναν έρωτα, μια θέρμη στην καρδιά που να την μοιράζεται με Εκείνον, οι δυο τους κόντρα σ' όλο τον κόσμο. Άξιζε τον κόπο για εκείνη έστω και μια στιγμή ευτυχίας που την μοιράζεσαι με κάποιον άλλο, όλο τον πόνο που μπορούσε να αντέξει. Περίμενε το παραμύθι της ν' αρχίσει και ήταν έτοιμη να θυσιάσει ό,τι χρειαζόταν για να το προστατεύσει.

Μέσα σ' αυτό το διάστημα πέρασε πολλές βραδιές με καβαλιέρους και ιππότες. Έκανε "έρωτα" -όπως εκείνοι έλεγαν-, έκανε σεξ -όπως το ονόμαζε η ίδια-. Γιατί στον έρωτα νιώθεις, δεν πονάς:

Όταν βρισκόταν με κείνον που τόσο την έκανε να πετά στα σύννεφα, με κείνον που της προκαλούμε θαυμασμό και που την έκανε να νιώθει πως θέλει να γίνει δικιά του και πως κάθε θυσία για εκείνον θα ήταν μικρή, κατέβαλε προσπάθεια για να μην του δείξει τα συναισθήματά της. Για να μην αφεθεί και του το πει! Ήξερε καλά πως δεν ήθελε να ακούσει τίποτα από την έβγαιναν από ην πόρτα του για να την πάει σπίτι της. Δυστυχώς ποτέ δεν είδε την λαχτάρα στα μάτια της. Ποτέ δεν πρόσεξε πως χάιδευε τα μαλλιά του ή το κορμί του μετά την πράξη εξαγνισμού... Για εξαγνισμό επρόκειτο, ήταν το κρυφό αντάλλαγμά της για την ευκαιρία να βρίσκεται μαζί του έστω και για λίγο. Εξάγνιζε έτσι λοιπόν το άλλοθί της και πλήρωνε το αντίτιμο, που πολύ θα ήθελε να είναι απλώς η αποθέωση της συνύπαρξής τους και όχι κάτι σαν δόλωμα. Για εκείνον όλα αυτά ήταν ένα παιχνίδι ερωτικό, απολύτως ρηχό. Μα η Sandy, σαν παιδί, τον ονειρευόταν.

Ο άλλος που γέμιζε τον χρόνο της, ήταν καλλιτέχνης! Παρόν μόνο σε οριζόντια θέση, αλλά μόλις η ανόητη προσπαθούσε να πει δυο λόγια με τον εραστή της, εκείνος την αγνοούσε προκλητικά. Είχε όμως εξ' αρχής δηλώσει τις προθέσεις του, κάτι που δεν της άφηνε περιθώρεια διαμαρτυρίας, παρά μόνο φυγής.

Η Sandy γνώριζε διάφορους. Πήγαινε σε κρυμμένες παραλίες με κρύους τύπους που της προσέφεραν προσοχή άλλα κατά τα άλλα άφηναν την ψυχή της αδιάφορη. Άλλες φορές με παλιούς φίλους που της προξενούσαν ξεχασμένα συναισθήματα μα και πάλι... κάτι πήγαινε στραβά. Πάντα για κάποιο λόγο όλοι ήταν ανεπαρκείς.

Σκεφτόταν το παρελθόν της. Πως εκείνο κατακλιζόταν από ανθρώπους που τουλάχιστον στο συντροφικό κομμάτι, σε κείνο που της αναλογούσε και ειδικά στην αρχή, την είχαν στείλει στον ουρανό. Αυτοί οι σατανάδες τώρα της έμοιαζαν άγγελοι, και ας της είχαν κάνει τόσο κακό. Εκείνοι ευθύνονταν για την καταιγίδα που κρατούσε αυτά τα μάτια υγρά και την καρδιά της ραγισμένη. Αυτά τα αγγελικά πρόσωπα προκαλούσαν εκείνο το εκκωφαντικό βουητό μες το κεφάλι της, που δεν την άφηνε να ακούσει καθαρά τα όσα τα νέα άτομα στην ζωή της είχαν να πουν.

Και κείνη, όπως όλους μας, την βασάνιζαν οι παλιοί της δαίμονες: οι αναμνήσεις. Δυσκολευτόταν να αποκοπεί από το ποιά ήταν. Οι μόνες στιγμές που το κατάφερνε ήταν αυτές στις οποίες ονειρευόταν το ποιά θέλει να γίνει. Έβλεπε φωτεινό το μέλλον της. Μα στο παρόν της ο ήλιος είχε δύσει, και αυτή η νύχτα είχε ήδη κρατήσει αρκετά.

Έπαψε πια να περιμένει τον φτερωτό θεό. Έβγαλε το μυαλό της από την άιθουσα αναμονής και άρχισε να ονειρεύεται αυτά που μόνο από την ίδια και απ' την καλή θέληση του Θεού της εξαρτώνταν. Αρνήθηκε να υποκείψει στις σεξουαλικές προτάσεις και είδε πως... έτσι πονούσε λιγότερο. Ετοιμάστηκε να φύγει, να δει τον κόσμο με τα μάτια της, να μάθει, να γευτεί, να κατακτήσει. Παραδέχτηκε αυτό που χρόνια τώρα πολεμούσε και αναγνώρισε πως η οικογένειά της μόνο ήταν που φρόντιζε να είναι πάντα παρούσα. Έριξε πίσω της μια τελευταία ματιά και ενώ άνοιγε η πόρτα και η μητέρα της προσέφερε τα χέρια της ανοιχτά για μια μεγάλη αγκαλιά, για ένα καταφύγιο στο οποίο κρυμμένη ένιωθε απόλυτη ασφάλεια, έκλεισε την τελευταία μέρα της παλιάς της ζωής με ένα τραγούδι που αφιέρωνε στον εαυτό της:


I ´m starring at a broken door
There ´s nothing left here anymore
My room is cold, it's making me insane

I've been waiting here so long
Another moment seems to 've come

I see the dark clouds coming up again



Running through the monsoon, beyond the world,
til' the end of time

Where the rain won't hurt, fighting the storm,
into the blue

And when I lose myself I'll think of you,
together we'll be running somewhere new



Through the monsoon

Just me and you










6 comments:

  1. "Πάντα για κάποιο λόγο όλοι ήταν ανεπαρκείς."

    Συμφωνώ με την Sandy...

    Καλημέρα!

    ReplyDelete
  2. Αγαπητή Carina δυστυχώς θα διαφωνήσουμε (σε ξένο χώρο). Δεν είναι οι άλλοι ανεπαρκείς. Ανεπαρκή είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε τους άλλους. Κι όπως έχω ξαναγράψει (σε έναν άλλον ξένο χώρο): Μην ψάχνεις να βρεις αυτόν που έχει όσα θες. Ψάξε να βρεις αυτόν που δεν έχει αυτά που δεν θες.
    Την καλημέρα μου και ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

    ReplyDelete
  3. Αγαπητέ Γιάννη, αυτό που προτείνεις είναι σχεδόν αδύνατο για μια γυναίκα! Ποτέ μια γυναίκα δεν μπορεί να έχει μια τόσο μετριοπαθή στάση απέναντι στον έρωτα. Οι άντρες ίσως συνειδητά δεν επιτρέπουν στον έρωτα να αποτελεί προτεραιότητα στην ζωή τους συνεπώς και μπορούν να κάνουν τέτοιου είδους επιλογές. Οι γυναίκες δεν επιλέγουμε τους συντρόφους μας. Πάμε σε εκείνους που κατακτούν την καρδιά μας και σιγά σιγά διαπιστώνουμε πως έχουμε λειτουργήσει παρορμητικά. Προσωπικά αν και το έχω πληρώσει αυτό το λάθος, προτιμώ να συνεχίσω έτσι μέχρι να κάνω την σωστή επιλογή παρά να αποδεχτώ κάποιον που απλώς, δεν έχει τα ελαττώματα που με ενοχλούν. Αυτό είναι ο έρωτας: να αγαπάς τα ελαττώματα του άλλου και να λατρεύεις τα προτερήματα. Συγγνώμη για την απόλυτη στάση μου, είμαι ανοιχτή σε συζήτηση. Καλή σου μέρα και καλως ήρθες στο πλοίο μας!
    χοχ

    ReplyDelete
  4. Νιώθω πως όταν είσαι ερωτευμένος δεν σκέφτεσαι ούτε για ελαττώματα ούτε για προτερήματα. ΔΕΝ σκέφτεσαι τίποτα και χαίρεσαι τον έρωτά σου! Ζεις!
    Όταν περάσει ο καιρός αρχίζεις να σκέφτεσαι τα ελαττώματα και τα προτερήματα. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Μα γιατί περνώντας ο καιρός αρχίζουν πράγματι να σε ενοχλούν κάποια πράγματα, που τα αποκαλείς "ελαττώματα", και υποτίθεται πως στην αρχή δεν υπήρχαν. Για να εξισσοροπήσεις τα "ελαττώματα" ανακαλύπτεις και τα "προτερήματα" και ...όλα καλά.
    Το να βρεις τι ΔΕΝ σε ενοχλεί είναι πιο κοπιαστικό και απαιτεί δαπάνη πολλής εγκεφαλικής ουσίας γιατί αυτό σημαίνει πως έχει την διορατικότητα και την διαίσθηση να δεις πίσω από τα χαρούμενα καραγκιοζιλίκια και τα υποκριτικά "όλα καλά κι όλα ωραία" των πρώτων ραντεβού.
    Αυτά αφορούν σε ανθρώπους που κρατούν την πισινή τους... Εγώ ήμουν πάντα χύμα και αφενόμουν εντελώς ...Πώς να 'ταν άραγε; Δεν θυμάμαι...
    Δεν ήμουν ποτέ συνειδητά εναντίον τού να αποτελεί ο έρωτας προτεραιότητά μου -τουναντίον!
    Μα... πραγματικά δεν θυμάμαι... λες να φταίει αυτό; Γέρασα τόσο στην ψυχή; Τι μου συμβαίνει; Νομίζω πως μόλις έπαθα συναισθηματικό σοκ!!!
    Συνεχίστε εσείς το νεανικό σας ταξίδι στα κύματα του έρωτα κι εγώ, όταν και αν συνέλθω, ίσως να σας προλάβω με την ...τριήρη μου.

    ReplyDelete
  5. Κοριτσάκι μου θα σου πω κάτι που το βίωσα στο πετσί μου.... Πάντα θεωρούσα ότι όλοι ήταν ανεπαρκείς. Έρωτα δεν κάνεις εύκολα, sex δε πανεύκολα....
    Και ξαφνικά (με ένα τσαφ.....) έρχεται κάτι ουρανοκατέβατο και σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο μοναδικά και διαφορετικά, που τρελλαίνεσαι. Που δεν την παλεύεις, που πονάς όταν δεν είσαι μαζί του....
    Ποτέ δεν πίστευα ότι θα φανεί στο δρόμο μου, και όμως βρέθηκε, και ξεκίνησε το παραμύθι....
    Happy end δεν ξέρω αν θα έχει (το εύχομαι), αλλά όσα ζω, αρκούν...

    Θα έρθει και τότε.... θα τρέχουμε να μαζέψουμε τα μέλια και τις μύγες.... χαχαχα
    Θα έρθει, μας χρωστάει η μοίρα....

    ReplyDelete
  6. Μπουμπού μου, άσε τις ημερομηνίες λήξης και ευχαριστήσου αυτό που έχεις: είναι αυτό που όλοι μας περιμένουμε! Να είμαστε καλά να αντιμετωπίζουμε τα όσα μας επιφυλάσσει η ζωή! Αυτό πιστεύω εγώ... Τα φιλιά μου σε όλους και μια καλή και ... ΔΡΟΣΕΡΗ,θΕΕ ΜΟΥ, νύχτα!

    ReplyDelete