Walking away...

Η Kate μετά από αρκετό καιρό βρέθηκε και πάλι στο μάθημα, καθόταν μόνη μεταξύ άλλων σε μία παγερή και μελαγχολική αίθουσα. Άκουγε τον Κολομβιανό καθηγητή να μιλά για περίεργα μαθηματικά μέσα στο μάθημα της φιλοσοφίας, κάτι που την έκανε να θυμηθεί γιατί είχε τόσο καιρό να πάει στην σχολή. Ήξερε πως αν το ήθελε θα μπορούσε να έχει τον ερωτευμένο φίλο της να την περιμένει ανυπομονώντας έξω από την θλιβερή αυτή αίθουσα που έκανε την καρδία της να βρίσκεται σε χειμώνα, παρόλο που ο αέρας μύριζε ανοιξιάτικα λουλούδια. Δεν άντεχε όμως να τον αφήνει να περιμένει γιατί ήξερε... πως δεν είχε σκοπό να "βγει"...

Μέσα στον χειμώνα της, βυθιζόταν ακόμη περισσότερο όταν σκεφτόταν τον Conor. Αυτός ο νεαρός ήταν εκείνος που έκλεβε ένα εισητήριο, για την παράσταση που παιζόταν στα όνειρά της, σχεδόν όλα τα βράδια! Όποτε εκείνος τρύπωνε, εκείνη έβαζε τα δυνατά της. Όταν όμως έλειπε, όλα της φαίνονταν ανούσια. Είχε, όμως, καιρό να εμφανιστεί και η Kate είχε αρχίσει να ξεχνά τα λόγια της, ο κόσμος λιγόστευε και μόνο φίλοι και συγγενείς παρέμεναν για να ζεσταίνουν τα άδεια της μονοπάτια που λαχταρούσαν την αγάπη.

Την τελευταία φορά που τον είχε δει -όχι σ' όνειρα, σε δρόμους αληθινούς- την είχε κάνει να νιώσει για κείνον σημαντική. Της είχε δώσει αυτές τις φρούδες ελπίδες που έπρεπε και αυτός να ξεπουλήσει για να προστατευτεί από την αναπόφευκτη -τελικώς- αποκάλυψη της κενότητάς του. Εκείνη δεν αρπάχτηκε από τα τρεμάμενα χέρια του, είχε υποψιαστεί ότι το τρέμουλο αυτό ήταν μάλλον οι αχαλίνωτες ορμόνες του και όχι η λαχτάρα του να την φροντίσει. Ούτε και τα παραμέρησε όμως αυτά τα βρώμικα χέρια. Τα άφησε να την αγγίξουν και τους έδωσε τροφή. Αυτός όμως αχάριστος και με σκληρή έπαρση πήρε την τροφή και πέταξε τα αποφάγια του λερώνοντας την παράστασή της.

Η Kate προσπάθησε να κάνει υπομονή και είχε κάνει ήδη αρκετή. Είχε εκθέσει τον εαυτό της ως εκεί που ο Conor, κρύος και χρυσωμένος άντεχε να χειρηστεί. Αυτό ίσως ήταν και το λάθος της. Ίσως έπρεπε να του δώσει να καταλάβει πως ονειρευόταν, τότε ίσως αυτός ο... ταξιδιώτης να είχε τρομάξει και να 'χε ανοίξει καταλάθος το στόμα του. Έστω καταλάθος! Αλλά, μετά από τα λάθη που βάραιναν την πλάτη της και ακόμη χειρότερα την ψυχή της, δεν τολμούσε να προκαλεί ανθρώπους. Δεν ήθελε από το κουράγιο της -που ήταν αρκετό και την συνέπαιρνε- να φερθεί σε κάποιον με τρόπο άδικο. Το είχε βιώσει άλλωστε και από τις δυο πλευρές και ήξερε ότι στο τέλος για κανέναν από τους δυο δεν θα ήταν ευχάριστο. Τον άφησε λοιπόν να πάρει τον χρόνο του, αλλά τελικά... μάλλον κάποιος άλλος πήρε κάτι άλλο... Μάλλον αντί να πάρει την καρδιά του, πήρε εκείνος τις δυνάμεις της και τη νίοτη της. Αλλά δεν θεώρησε πως ήταν ικανή να του προσφέρει σε άλλα επίπεδα, λιγότερο ζωώδη και που δεν οδηγούνται απλώς από ένστικτα, μα από το πνεύμα και την προσωπικότητα.

Περνούσαν οι μέρες και τον έβλεπε σε μέρη που λαχταρούσε να βρεθεί, μόνο και μόνο για να βρει μια ευκαιρία να του δείξει πως την είχε κρίνει λάθος. Εκείνος αδιάφορος την προσπερνούσε και έκανε στα μάτια της πιο εμφανή την έλλειψη ανδρισμού του, παρόλο που είχε προσπαθήσει πολύ να την πείσει για το αντίθετο, σε καταστάσεις... οριζόντιες. Μία μέρα η Kate έκανε την κίνηση να τον καλέσει σε μια στιγμή για 'κείνη σημαντική. Του ζήτησε να παρεβρεθεί και να της δώσει την προσοχή του. Να την δει πως είναι εκτός του χώρου που την αντιμετώπιζε συνήθως. Να την αφήσει να τον γοητεύσει, να του δείξει τον εαυτό της που ως τότε αγνοούσε. Εκείνος δέχτηκε με μία εντυπωσιακή προθυμία αλλά η Kate ήταν σίγουρη, για αυτόν τον λόγο ακριβώς, ότι δεν θα πραγματοποιούνταν η επιθυμία της. Την τελευταία στιγμή την ενημέρωσε πως δεν θα τα κατάφερνε, της πέταξε μια φτηνή δικαιολογία στα μούτρα και έκλεισε την απολογία του με ένα υποκριτικό "I hope you wont hate me... (big!)". Ευτυχώς η Kate ήταν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Είχε χάσει, ή μάλλον δεν είχε αποκτήσει ποτέ, τις ελπίδες της για κάποιο ενδιαφέρον από πλευράς του. Του απάντησε ψύχραιμα λοιπόν "Your loss, not mine." και έκλεισε τις πόρτες της παράστασης, τον έδιωξε και φρόντισε να του απαγορευτεί η είσοδος.

Έμεινε μόνο να αναρωτιέται: τί ήταν αυτό που του έδωσε την δυνατότητα να εισχωρήσει έτσι εκβιαστικά στον κόσμο της; Αφού άντρας δεν ήταν, πώς κατάφερε να μην τον τσακώσουν; Εκμεταλλεύτηκε την ελαστικότητά της, την θέλησή της να δώσει ευκαιρίες και να μην γίνει μια σκύλα που θα τον κατέκρινε για τα προφανή. Εκείνη όμως δεν σκόπευε να γίνει σκύλα εξαιτίας του! Αν το είχε κάνει βέβαια, δεν θα τον είχε αδικήσει, όπως μόνος του κατάφερε να αποδείξει. Άνανδρα και ύπουλα εισέβαλλε στην ζωή της, με τον ίδιο τρόπο το 'σκασε. Την πρώτη φορά η χαζούλα του επέτρεψε αυτή την "παρανομία", την δεύτερη όμως δεν του την συγχώρεσε. Πάτησε την θέλησή της και τραγούδησε με σιγουριά στους τίτλους του τέλους:

Well I 'm so tired baby
Things you say you 're driving me away
You should ´ve realized
I ´m not like the other gals

Well I don 't wanna live my life too many sleepless nights
Not mentioning the fights, I 'm sorry to say baby

I 'm walking away from the troubles in my life
I 'm walking away, to find a better day...