All the lights that light the way are blinding...

"Επιτέλους!" μονολόγησε η Summer, "ήρθε η άνοιξη!"... Είχε περάσει μια πολύ δύσκολη μέρα, όλο προσπάθεια με κάποιον, έστω τεχνητό τρόπο, να φέρει την άνοιξη πιο νωρίς. Δεν είχε καταφέρει τίποτε όμως! Την στιγμή εκείνη είχε λάβει ένα γραπτό μήνυμα στο κινητό της, που της ζητούσε να πάει εκεί που η ίδια λάτρευε να βρίσκεται: στο σπίτι του Andrew. Ο Andrew ήταν εκείνος που κατακτούσε τα όνειρά της κάθε βράδυ. Εκείνος για τον οποίο κουβαλούσε κάθε ώρα και λεπτό το κινητό μαζί της, μην τυχόν και της τηλεφωνήσει και δεν το προσέξει... Φυσικά δέχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη και έτρεξε να ετοιμαστεί. Ποτέ άλλωτε δεν της είχε ζητήσει με τέτοιο απλό και ειλικρινή τρόπο να συναντηθούν. Δεν της άφησε κανένα περιθώρειο παρεξήγησης, ήταν εμφανές ότι είχε στο μυαλό του να περάσουν μαζί κάποιες στιγμές ικανοποίησης και εκείνη το είχε πλέον αποδεχτεί.

Έφτασε και τον βρήκε να ετοιμάζει τον καφέ του, εκείνος με το που την είδε της όρμηξε! και... την φίλησε στα χείλη με μια αμήχανη επιθυμία. Κάθησαν στο σαλόνι και άρχισαν να χαζολογάνε, μιλώντας περί ανέμων και υδάτων, με ένα σωρό διακοπές από τηλέφωνα και κουδούνια που χτυπούσαν διαρκώς. Δεν τους πείραζε, είχαν αρχίσει να αναπτύσσουν μια σχέση άνεσης και παροδικής "'επικοινωνίας", οπότε κάθε φορά που εκείνος ήταν απασχολημένος, η Summer όλο και κάτι έβρισκε να κάνει. Την μία χάζευε την συλλογή του από μουσικούς δίσκους, αργότερα την θέα από το παράθυρο και πάει λέγοντας...

Ο Andrew πηγαινο-ερχόταν και της έδινε πεταχτά φιλιά, μικρο-αγκαλίτσες, και που και που την σήκωνε από εκεί που καθόταν και την έσφιγγε κόντρα στο κορμί του. Εκείνη ένιωθε με μεγάλη σιγουριά την επιθυμία του, την... άγγιζε καταλάθος όταν εκείνος την αγκάλιαζε.

Σιγά σιγά με τις αγκαλιές έφτασαν στην κρεβατοκάμαρα. Άνοιξαν την πόρτα και με δειλά βηματάκια προς τα πίσω εκείνη τον τράβηξε μέσα. Εκείνος την αγκάλιασε, γυρίζοντας το κορμί της έτσι ώστε να είναι η πλάτη της προς το μέρος του. Πέρασε τα χέρια του κάτω από τα δικά της, έσκυψε στον λαιμό της και μύρισε τα καλοχτενισμένα μαλλιά της που έπεφταν ως το στήθος της. Άρχισε να την χαιδεύει απαλά και την κρατούσε στην αγκαλιά του προστατευτικά, γλυκά... Όχι ανυπόμονα και σεξουαλικά. Η Summer είχε αρχίσει να απορεί και γεμάτη αγωνία για τα καινούρια συναισθήματα γύρισε και τον φίλησε, άρχισε να επιδιώκει το πάθος και όχι τον ερωτισμό. Προτιμούσε να επιστρέψουν στις παλιές τους συνήθειες παρά να αφήσει την υποψία της για κάποιο ενδιαφέρον από την πλευρά του να την παρασύρει σε ελπιδοφόρες σκέψεις.

Μετά την πράξη επιβεβαίωσης έμειναν στο κρεβάτι και έλεγαν ο καθένας τα δικά του. Αστειεύονταν με παλιές εμπειρίες, ο ένας με τον άλλο, πετούσαν μικρά καρφάκια και μετά προσποιούνταν ότι δεν υπήρχε υποννοούμενο. Ο Andrew είχε αρχίσει να γλαρώνει και η Summer έπιασε το μήνυμα, σηκώθηκε και πήγε να ετοιμαστεί για να φύγει. Προς μεγάλη της έκπληξη εκείνος της ζήτησε να μην φύγει, να κάτσουν λίγο ακόμη μαζί. Γύρισε λοιπόν στο κρεβάτι και χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα μαζί του, εκείνος χάιδευε το σώμα της απαλά και κείνη έκλεισε τα μάτια και το ευχαριστήθηκε όσο μπορούσε. Της φάνηκε σαν να κράτησε αιώνες εκείνο το απόγευμα, παρόλο που λένε πως όταν περνάς καλά ο χρόνος περνά πιο γρήγορα, είχε ζήσει κάθε δευτερόλεπτο της μέρας εκείνης ξεχωριστά.

Το βράδυ τους βρήκε αραχτούς στον μικρό ζετσό καναπέ του, ο ένας χυμένος πάνω σ' αυτόν και η άλλη με τα πόδια της απλωμένα στο πλάι του καναπέ και το κεφάλι της ακουμπησμένο στο σώμα του. Όταν σηκώθηκαν για να φύγουν ήταν σαν κάτι να είχε αλλάξει αλλα όλα παρέμεναν ίδια. Η σκέψη της παρέμενε μπερδεμένη και εκείνος συνέχιζε με αυτό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του που η Summer δεν είχε καταφέρει ποτέ να αποκωδικοποιήσει.

Αποφάσισε να του μιλήσει την επόμενη φορά που θα τον έβλεπε. Αλλά τί να του πει; Μάλλον αν του πει θα τον τρομάξει. Καλύτερο είναι όμως να επιστρατεύει όλη της την διπλωματία για να τον κατακτήσει σιγά σιγά και να δεχτεί όλους τους πιθανούς συμβιβασμούς που μπορεί να σημαίνει μια τέτοια κίνηση; Ή μήπως έπρεπε να πάρει το ρίσκο;

Στον δρόμο για την επιστροφή μερικοί στίχοι της έδωσαν την απάντηση και αποφάσισε να κάνει την διαφορά, θα έπερνε το ρίσκο:

By now you should 've somehow
Realized what you gotta do
I don't believe that anybody
Feels the way I do about you now

And all the roads that lead to you were winding
And all the lights that light the way are blinding
There are many things that I would like to say to you
I don't know how

I said maybe
You're gonna be the one who saves me ?
And after all
You're my wonderwall...